Verhaal van vrijwilligster Zitta

Lieve lotgenoten,

Toen ik in 2019 kort na mijn 39ste verjaardag de diagnose hodgkinlymfoom IIa kreeg, had ik dat uiteraard niet zien aankomen. Mijn gedachten waren toen vooral bij mijn partner die op dat moment in het buitenland bij zijn zus verbleef. Zij verloor in die periode haar strijd tegen kanker. Opeens domineerde kanker onze levens. Rustig en moedig begon ik aan de behandeling. Ik voelde me strijdvaardig en sterk. Het vertrouwen in een goede afloop was groot en zo geschiedde na amper 4 maanden chemotherapie. Ik was echter helemaal niet voorbereid op het leven in remissie. Alles verliep anders dan ik het me had voorgesteld. De complexe mix van woede, verdriet, ontreddering en eenzaamheid die me telkens weer overspoelde in dat eerste anderhalf jaar na het beëindigen van de behandeling was best intens. Waar was de vrouw die het gewoon was om de wereld aan te kunnen opeens gebleven? Waarom heeft niemand me hiervoor gewaarschuwd? Waarom lukt het me niet om het kankerhoofdstuk af te sluiten? Wat doe ik toch verkeerd? Deze vragen en allerlei piekergedachten spookten non-stop door mijn hoofd. Herkenbaar? Uiteindelijk leidde mijn zoektocht naar een beter emotioneel welzijn me naar deze lotgenotengroep. Na aanmelding las ik vol interesse de gesprekken mee. Het duurde niet lang of ik begon te reageren op vragen of posts en voelde het helend effect hiervan. Op deze plek vond ik erkenning en herkenning, troost en informatie. Ik ben ervan overtuigd dat lotgenotencontact voor veel patiënten een cruciale rol kan spelen in het verwerkingsproces. Wederzijdse ondersteuning kan het welbevinden verhogen en een positief effect hebben op de ernst van symptomen en levenskwaliteit. Lotgenotencontact helpt patiënten te reflecteren over hun ervaringen en versterkt daarmee hun copingstrategieën, hun positie ten opzichte van professionele hulpverleners en andere buitenstaanders, en hun eigen acceptatie van de ziekte. Wat lotgenotencontact onderscheidt van andere vormen van onderlinge steun en van professionele ondersteuning, is de werking van ervaringsdeskundigheid. Zelf ontdekte ik de kracht van lotgenotencontact pas laat, wat ik heel jammer vind.